ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းသည္ေရွးယခင္ကတည္းကအင္မတန္မွနက္ရိူင္းေသာေတာေတာင္လွ်ိဳေျမာင္၊ဂႏိုင္၊ရဂံု
မ်ားျဖင္႔အတိျပီးခဲ႔ပံုေပၚ၏။
ပံုျပင္၊ရာဇ၀င္စာေပအေစာင္စာင္တို႔တြင္လည္းဤသေဘာအေငြ႔သက္တို႔လႊမ္းျခံဳပါရွိေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ရာဇ၀င္ဆရာျဖစ္ခ်င္သူမဟုတ္ပါ။သို႔ရာတြင္ကိုယ္႔ေဒသကရိုးရာဓေလ႔မ်ားကိုေတာ႔စိတ္၀င္
စားပါသည္။ထိုအထဲတြင္အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္မ်ားကိုပိုျပီးစိတ္၀င္စားပါသည္။
ထိုအိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္မ်ားသည္ယုတၱိတန္ခ်င္မွတန္မည္။သို႔ရာတြင္လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ဓေလ႔စရိုက္၊ယဥ္ေက်းမူနဲ႔ေခတ္
အေျခကိုထိုပံုျပင္မ်ားျဖင္႔ခန္႔မွန္းၾကည္႔ႏိုင္သည္ဟုယံုၾကည္ပါသည္။
ထို႔ျပင္ေရွးယခင္ကလူမ်ိဳးမ်ားသည္ယေန႔ေခတ္ကဲ႔သို႔စာအုပ္စာေပမ်ားလည္းရွိခဲ႔ၾကသည္မဟုတ္ခဲ႔ရာထိုကဲ႔သို႔
ရိုးရာပံုျပင္မ်ားျဖင္႔အသိပညာဗဟုသုတႏွင္႔ယဥ္ေက်းလိမၼာဆံုးမစကားမ်ားကိုလက္ဆက္ကမ္းခဲ႔သည္မွာစိတ္၀င္
စားအတုယူဖြယ္ရာအလြန္ေကာင္းသည္ဟုထင္ပါသည္။
ကမၻာသမိုင္းတြင္လည္းကမၻာေက်ာ္အီစြပ္ပံုျပင္မ်ားကိုလက္ဆင္႔ကမ္းခဲ႔သကဲ႔သို႔ဗုဒၵဘာသာတြင္လည္းေက်ာက္စာ
ေပစာမ်ားျဖင္႔မွတ္တမ္းမတင္မွီႏုတ္ျဖင္႔သာအာဂံဳေဆာင္လက္ဆင္႔ကမ္းခဲ႔သည္ဟုမွတ္တမ္းမ်ားကဆိုပါသည္။
ထိုနည္းတူပင္လူမ်ိဳးအသီးသီးသည္မိမိတို႔၏ရိုးရာအစဥ္လာမ်ားကိုယင္းကဲ႔သို႔ႏူတ္ထက္အကၡရာတင္ရာတြင္အိပ္
ယာ၀င္ပံုျပင္မ်ားသည္အလြန္အေရးပါလွေပသည္။
ယေန႔အခါဍ္နည္းပညာႏွင္႔လူေနမူစနစ္တိုးတက္ထြန္းကားလွ်က္ရွိိရာအိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္မ်ားေျပာဆိုေသာအေလ႔
မ်ားနည္းပါလာျပီျဖစ္ရာအဆိုပါပံုျပင္မ်ားေပ်ာက္ကြယ္မသြားေစရန္မိမိငယ္စဥ္ကစိတ္၀င္တစားနားဆင္ခဲ႔ရေသာ
အဆိုပါပံုျပင္မ်ားႏွင္႔ေဒသအတြင္းရွိရိုးရာပံုျပင္မ်ားကိုအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတြင္မွတ္တမ္းအျဖစ္တင္လိုက္ရေပ
သည္။
××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××
ကာပူးဒြန္း(သို႔)ေငါင္း
ေငါင္းသတၱ၀ါသည္ယေန႔အခါဍ္ဒ႑ာရီလာသတၱ၀ါအျဖစ္သာသတ္မွတ္ရဖို႔ရွိပါသည္။အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ယ
ေန႔အခါဍ္ေတြ႔ျမင္ရန္မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္အထိမ်ိဳးသုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။
သို႔ရာတြင္ေငါင္းသတၱသ၀ါသည္ေရွးယခင္ကအမွန္တကယ္ရွိခဲ႔ေၾကာင္းကိုကားျငင္းမရႏိုင္ေသာအေၾကာင္းမ်ားစြာ
ရွိပါသည္။ပထမအခ်က္အေနျဖင္႔ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွတ္တမ္းေရႊတိုက္တြင္ထားရွိေသာေရႊနန္းစဥ္လက္သံုးေတာ္
ပုရပိုက္ျဖဴတြင္လူေငါင္းပံုမ်ားပါရွိသည္ဟုဆိုသည္။
ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္ေငါင္းတစ္ေကာင္ကိုေတာင္ငူျမိဳ႔ျမတ္ေစာညီေႏွာင္ဘုရားတြင္ရသည္။
ေတာင္ငူျမိဳ႔ေတာ္၀န္ကဆက္သသည္။လက္ႏွစ္ဖက္ပါသည္။ေျခတစ္ေခ်ာင္းသာရွိသည္။လက္ႏွစ္ဖက္ကို
အေတာင္သဖြယ္ေဘးတစ္ခ်က္ဍ္ျဖန္႔ကားထားသည္။အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာနဲ႔တူသည္။ဆံပင္တိုသည္။အသံမွာ
ငွက္သံနဲ႔ျဖစ္သည္။အသားမစား။ဟုအခိုင္းအမာဆိုထားသည္။
ေမာင္ၾကည္သန႔၏အျငင္းပြာ အမွတ္လႊဲ လူသိနည္း ျမန္မာျဖစ္ရပ္၁၀၀ စာအုပ္တြင္လည္းေငါင္းအေၾကာင္းျပည္႔
ျပည္႔စံုစံုေဖာ္ျပထားပါသည္။
ထိုေၾကာင္႔ေငါင္းသတၱ၀ါသည္ဒ႑ာရီလာသတၱ၀ါမဟုတ္တစ္ခ်ိန္ကအမွန္တကယ္ရွိခဲ႔ျပီးမ်ိဳးသုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြား
ေသာရွားပါသတၱ၀ါသာျဖစ္သည္။
ထို႔ထက္ပို၍စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းသည္မွာရွမ္းနီေဒသရိုးရာပံုျပင္မ်ားဍ္ေငါင္းအေၾကာင္းကိုစိတ္၀င္စားဖြယ္ေျပာ
ဆိုခဲ႔ၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေငါင္းကိုကာပူးဒြန္းဟုေခၚသည္။ကာ=အနီးအနားတြင္ေနသည္။ ပူ=အဖိုး။ ဒြန္း=ကုပ္ခိုင္းသည္။
ျမန္မာလိုဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္မည္ဆိုပါကေတာစပ္အနီးတြင္ေနထိုင္ျပီးကုပ္ခိုင္းေသာအဖိုးအိုဟုျဖစ္မည္ထင္သည္။
××××××××××××××××××××××××××××××××××××
ေရွးအခါကေတာအုပ္ၾကီးတစ္ခုအနီးတြင္ထင္းေခြစားေသာသူဆင္းရဲ လင္မယာတို႔၏တဲးေလးတစ္ခုရွိသည္။
ထိုလင္မယားတြင္ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရဆိုေသာသားင္တစ္ေယာက္နဲ႔အီအမည္ရသမီးတစ္ေယာက္တို႔ရွိသည္။
သူဆင္းရဲအဖိုးအိုလင္မယားသည္ေတာထဲသို႔၀င္ျပီးေန႔စဥ္ထင္းေခြလွ်က္မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကိုေျဖရွင္းလွ်က္
ေအးအတူပူအမွ်ေနထိုင္လာၾကသည္။
ထိုသို႔ထင္းေခြသြားတိုင္းလည္းသားနဲ႔သမီးကိုတဲေစာင္႔ဖို႔ထားခဲ႔ျမဲျဖစ္သည္။
ေတာထဲသြားခါနီးတိုင္းတဲကိုလံုျခံဳစြာထားဖို႔နဲ႔အေ၀းကိုမသြားဖို႔မွာထားခဲ႔ျမဲျဖစ္သည္။
အိမ္ေရွ႔တံခါးကိုလံုျခံဳစြာပိတ္ထားဖို႔နဲ႔ ဧည္႔သည္လာရင္လူၾကီးေတြမရွိေၾကာင္းေျပာဖို႔အသိေပးျမဲျဖစ္သည္။
ေရနဲ႔အီကလည္းလိမ္မၼာတဲ႔သားသမီးေတြပီပီ မိဘစကားကိုသေသြမတိမ္းနားေထာင္ေလ႔ရွိသည္။
သူဆင္းရဲလင္မယားမွာေတာထဲသို႔သြားလွ်င္ညအေတာ္ေမွာင္မွအိမ္ျပန္ေရာက္ေလ႔ရွိပါသည္။
ထိုကဲ႔သိုေနလာခဲ႔သည္မွာေန႔ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလာခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။
“ေရနဲ႔အီေရး ေ၀း ေ၀းမသြားၾကနဲ႔ေနာ္.....ေတာထဲကက်ားကိုက္တတ္တယ္ကြဲ႔..”
“ဟုတ္ကဲ႔ပါ.....သားတို႔ဘယ္မွမသြားပါဘူး..”
“အိမ္ေရွ႔တံခါးလည္းပိတ္ထားၾကေနာ္...ဘယ္သူလာလာဖြင္႔မေပးနဲ႔॥က်ားငစဥ္းလဲရွိတယ္ကြဲ႔...”
“ဟုတ္ကဲ႔ပါမယ္မယ္.......သားတို႔ဘယ္သူ႔ကိုမွဖြင္႔မေပးပါဘူး..”
ထံုးစံအတိုင္းေရနဲ႔အီကိုေသေသခ်ာခ်ာမာျပီးေတာထဲသို႔ေစာေစာ၀င္ခဲ႔ၾကပါသည္။
ေရနဲ႔အီကလည္းမိဘေတြမာထားတဲ႔အတိုင္းအိမ္တံခါးမ်ားကိုလံုျခံဳစြာပိတ္ျပီးအိမ္ထဲတြင္တိတ္ဆိတ္စြာေနေနၾက
ပါသည္။
ေနညိုခ်ိန္တိမ္ေသာက္၍အလင္းေရာင္အတန္ငယ္ေပ်ာက္ေသာအခါေ၇နဲ႔အီတို႔အိမ္နားသို႔ဧည္႔သည္တစ္ေယာ
က္ေရာက္လာပါသည္။
“စ၀္ဟြန္းနားရမ္းဟူေလး......”
....အိမ္ရွင္တို႔ရွိသလား....
အသံကအဘိုးအိုတစ္ေယာက္၏အသံျဖစ္သည္။ေရနဲ႔အီကလည္းမိဘမ်ားမွာထားသည္႔အတိုင္းယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း
ျပန္လည္ေျဖၾကားပါသည္။
“မရမ္းခါ႔ ပူေအး.....”
...မရွိဘူးအဖိုးေရး...
ထို႔ျပင္အေၾကာင္းရင္းကိုလည္းရွင္းျပပါသည္။
“ေပၚဆူး မယ္ဆူးကြာထားထြန္၊ ကြာခါဖာ ဖြန္းကြာခါပူေအး...”
.....အေဖနဲ႔ အေမေတာထဲသြားတယ္အဖိုးေရး......
ေရနဲ႔အီကတုန္႔ျပန္ေျပာလိုက္ေသာအခါသူစိမ္းအဖိုးအိုကအိမ္ေအာက္နားသို႔ေရာက္လာျပီျဖစ္သည္....။
“ေရခါးအီႏြမ္းခါေလး.....”
.....ေရနဲ႔အီအိပ္ျပီလား.....
အဖိုးအို၏အေမးကိုယဥ္ေက်းေသာကေလးမ်ားပီပီယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းသာျပန္ေျဖပါသည္။
“မႏြမ္းက၀္ ခါပူေအး...”
....မအိပ္ေသးဘူးအဖိုးေရး.....
သူစိမ္းအဖိုးအို၏အေမးကိုေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကလည္းယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းသာျပန္လည္ေျဖၾကားၾကပါသည္။
ထိုသို႔ေျဖၾကားလိုက္ေသာအခါသူစိမ္းအဖိုးအိုသည္အတင္႔ရဲလာျပီးတဲ႔ေအာက္သို႔၀င္ေရာက္လာပါသည္။
ထို႔ေနာက္........
“ေဆာင္းပင္းမႏြမ္ တင္းပူမူးပူဒြန္...၊ေဆာင္းပင္းမဒြန္ ပူပူတက်ဥ္း.....”
....အဖိုးရဲ႔ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြကိုကုပ္ေပး ၊ မကုပ္ေပးရင္အဖိုးကိုက္စားမယ္...
ထိုသို႔ကေလးမ်ားကိုျခိမ္းေျခာက္ျပီးလွ်င္ၾကမ္းတမ္းေသာအေမႊးအမွ်င္မ်ားေပါက္ေရာက္ေသာေျခေထာက္တစ္ခ်ာင္းကို
ၾကမ္းပါက္မွတဆင္႔ထိုးသြင္းလာပါသည္။
ထိုအခါေရနဲ႔အီလည္းအလြန္ပင္ထိတ္လန္႔သြားၾကပါသည္။
“ကာပူဒြန္... ဒြန္... ေဆာင္းပင္းမႏြမ္းတင္းပူမူးပူဒြန္၊ ေဆာင္းပင္းပင္းမဒြန္ ပူ ပူတက်ဥ္း....”
...ကုတ္ကုတ္ မကုတ္ရင္အဖိုးစားမယ္....
ဟုသာျခိမ္းေျခာက္ေနရာေရနဲ႔အီမွာလည္းေၾကာက္လွန္႔တၾကားကုတ္ေပးရေလသည္။
ထိုသို႔ကုတ္ေပးရသည္မွာမိဘႏွစ္ပါးေတာမွျပန္လာခါနီးအခ်ိန္အထိျဖစ္သည္။
ဤသို႔ေန႔စဥ္ကုတ္ေပးေနရသည္မွာရက္ေတြအတန္ၾကာခဲ႔ပါျပီ....။ေရနဲ႔အီလည္းထိုကိစၥအားမိဘေတြကိုမေျပာရဲခဲ႔ပါ
။ထို႔ျပင္မိဘေတြေတာထဲသြားတိုင္းလည္းေၾကာက္ရြ႔႔ထိတ္လန္႔စြာက်န္ေနခဲ႔ၾကပါသည္॥။
ရက္ေတြၾကာလာေသာအခါေပ်ာ္ရႊင္မူကင္းမဲ႔ျပီးညိဳးႏြမ္းေနေသာမ်က္ႏွာကိုမိခင္ျဖစ္သူကသတိျပဳမိလာပါတယ္॥။
ဒီအခါသားသမီးမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ညိဳးရင္ေရစင္ခ်မ္းျမမိဘတို႔၀မ္းမျငိမ္းခ်မ္းသည္႔ဆိုသည္႔စကားအတိုင္းအေၾကာင္း
ရင္းကိုေမးျမန္းရေတာ႕႔သည္။
သည္အခါမလိမ္ညာစေကာင္းသည္မိဘတို႔အားေရနဲ႔အီလည္းအမွန္တိုင္းဖြင္႔ေျပာလိုက္ရပါသည္။
ထိုအခါလက္ညိဳးထိေတာ႔လက္မနာဆိုသလို သားသမီးထိေတာ႔မိဘေတြရဲ႔အသည္းႏွလံုးမွာဆတ္ဆတ္ထိေအာင္
နာက်င္မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ပါေတာ႔သည္။
သားသမီးမ်ားကိုဒုကၡေပးေသာထိုပုဂၢိဳလ္အားပညာေပးရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ထံုးစံအတိုင္းနံနက္ေစာေစာေတာထဲသြားသေယာင္ျပင္ဆင္ျပီးေတာစပ္တစ္ေနရာမွအိမ္
သို႔အျခားလမ္းျဖင္႔ျပန္လာသည္။
ဒုကၡေပးေသာထိုသူစိမ္းသတၱ၀ါေရာက္မလာမီဖခင္လုပ္သူကေတာထဲသြားတိုင္းေဆာင္ေနက်လက္သံုးေတာ္ဓား
ကိုျမည္႔ေနေအာင္ေသြးထားလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္အိမ္၏စပါးပုတ္ေနာက္ကြယ္တြင္ပုန္းကြယ္ေနလိုက္ပါသည္။
အတန္ငယ္ၾကာေသာအခါသူစိမ္းဧည္႔သည္သည္ေရနဲ႔အီတို႔၏အိမ္နားသို႔ေရာက္လာပါသည္။
“စ၀္ဟြန္းနားရမ္းဟူေလး...”
....အိမ္ရွင္တို႔ရွိသလား....
“မရမ္းခါပူေအး..”
....မရွိဘူးအဖိုးေရး....
“ေပၚဆူးမယ္ဆူးကြာထားထြန္၊ ကြာခါဖာဖြန္းကြာခါပူေအး...”
...အေဖနဲ႔အေမေတာထဲသြားတယ္အဖိုးေရး....
“ေရခါးအီ ႏြမ္းခါေလး.....”
....ေရနဲ႔အီအိပ္ျပီလား....
“မႏြမ္းခါပူေအး....”
....မအိပ္ေသးဘူးအဖိုးေရး...
“ေဆာင္းပင္းမႏြမ္း တင္းပူမူးပူဒြန္ ၊ ေဆာင္းပင္းမဒြန္ပူပူတက်ဥ္း...”
.....အဖိုးရဲ႔ေျခေထာက္ေတြကိုကုတ္ေပး၊ မကုတ္ေပးရင္အဖိုးစားမယ္....
ေျပာေျပာဆိုဆိုသူစိမ္းသတၱ၀ါသည္ေျခေထာက္တစ္ဖက္အားၾကမ္းေပါက္မွတဆင္႔ထိုးသြင္းလာပါသည္။
ေၾကာက္လွန္႔ဖြယ္အေမႊးအျမင္မ်ားျဖင္႔ဖံုးလႊမ္းထားေသာေျခေေထာက္တစ္ေခ်ာင္းသည္ၾကမ္းေပၚတြင္ေထာင္လွ်က္
ေပၚလာပါသည္။
သို႔ေသာ္ဖခင္လုပ္သူသည္အေနအထားမေကာင္းေသးသျဖင္႔ကေလးငယ္၏အသံျဖင္႔ေျခေထာက္အားထပ္မံထိုး
သြင္းပါရန္ေျပာလိုးက္ပါသည္။
...နည္းနည္းထပ္ထိုးပါဦးအဖိုး ၊ ကုတ္ရတာသိပ္အားမရလို႔ပါ....
တိုးရင္းတိုးရင္းျဖင္႔ေျခေထာက္ဆံုးခါနီးေလာက္အေရာက္တြင္ဖခင္လုပ္သူကအသင္႔ေဆာင္ထားေသာဓားျဖင္႔ေျခ
ေထာက္အားပိုင္းလိုက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္အနီးရွိ၀ါးဗူးျဖင္႔ထည္႔ထားေသာဆားဗူးျဖင္႔စြပ္ေပးလိုက္ပါသည္။
ထိုအခါသူစိမ္းသတၱ၀ါသည္ေၾကာက္လန္႔တၾကားထြက္ေျပးသြားသည္မွာ၀ါးဗူး၏အသံကိုပင္အတိုင္းသားၾကားေနရ
ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍၄င္းသတၱ၀ါသည္လူတို႔အနီးသို႔လာေရာက္ျခင္းမရွိေတာ႔ဟုရွမ္းနီလူမ်ိဳးမ်ားယံုၾကည္ေနၾကပါသည္။
ေရနဲ႔အီတို႔၏ဖခင္ကေျခေထာက္တစ္ဖက္ကိုျဖတ္လိုက္ေသာေၾကာင္႔၄င္းသတၱ၀ါသည္ထိုအခ်ိန္မွစ၍ေျခေထာက္
တဖက္သာရွိေတာ႕ျပီး၄င္းကိုေငါင္းဟုေခၚဆိုၾကပါသည္။
(ေက်းဇူးတင္ပါသည္)
တေကာင္ပဲ ရွိလို႕လား ဟင္
ReplyDelete